U očaju pred porazom koji mu se neumitno približavao, nemački fašizam, kao i naš domaći s raznoraznim izdajnicima, pokušavao je da odgodi svoju propast - nadajući se zavadi među saveznicima u moćnoj antihitlerovskoj koaliciji, čiji smo i mi ugledan član bili. Ali do te zavade nije došlo, jer je svima bilo jasno da nemački imperijalizam i fašizam moraju biti dotučeni, zajedno sa svim njihovim pomagačima
Sem u Sremu i na Dravi u Jugoslaviji je uporedo bilo još nekoliko frontova...
*****
Početkom 1945. godine, u doba kada je Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije preimenovana u Jugoslovensku armiju, neprijatelj više nije bio nadmoćniji. Prošla su vremena kada je on, krećući u ofanzivu, mogao prodreti svuda kud je hteo.
On je, istina, to činio uz velike napore i gubitke, jer smo ga mi neprestano napadali. Ipak, kada je hteo, mogao je da, koristeći se težom ratnom tehnikom i nadmoćnim snagama, zauzme tako reći svako mesto. Naše jedinice koje su vodile partizanski, teritorijalni rat nisu imale snaga da to spreče.
Ipak, mogle su neprijatelju nanositi gubitke, a uz to su privlačile na sebe znatne njegove snage - koje su mu bile tako potrebne na drugim frontovima. To je tada bio naš doprinos savezničkoj pobedi.
U to vreme smo vodili pokretan, manevarski rat. Frontove nismo držali, jer bi to u takvim uslovima bilo kobno po nas.
Situacija je počela da se radikalno menja u drugoj polovini 1944. godine. Naša Narodnooslobodilačka vojska je rasla, borila se, pobeđivala i postajala sve bolje naoružana. Spojila je svoja krila sa savezničkim armijama, pa je, pored oružja do kojeg je dolazila u borbi, zaplenom od neprijatelja, počela dobijati i savezničku pomoć u oružju - u savremenom težem naoružanju.
Sada je i naša vojska postala sposobna da stalno zadrži oslobođene teritorije, čak i velike gradove. Postala je sposobna da vodi frontalni rat. Otuda je i promena imena - Narodnooslobodilačka vojska u Jugoslovenska armija - imalo i svoj suštinski značaj.
Sada je i naša vojska postala sposobna da stalno zadrži oslobođene teritorije, čak i velike gradove. Postala je sposobna da vodi frontalni rat. Otuda je i promena imena - Narodnooslobodilačka vojska u Jugoslovenska armija - imalo i svoj suštinski značaj.
Sremski front je bio prvi, najteži, korak naše armije u vođenju frontalnog rata. U isto vreme stvoren je i front na Dravi, pa i frontovi u Hercegovini, Bosni, Dalmaciji i Lici.
Iza frontova sada više nije bila privremeno oslobođena teritorija. Sada je to bio konačno oslobođeni deo Jugoslavije.
Na frontovima su vršene pripreme s ciljem da naše armije krenu sa njih u poslednju, odlučujuću ofanzivu. Još je samo mesecima i nedeljama mereno vreme do konačne pobede. Neprijatelj više nije mogao povratiti ono što je izgubio. Mogao je, istina, iznenada udariti ponegde i privremeno se dokopati nešto terena, koji je izgubio, ali ne zadugo.
U očaju pred porazom koji mu se neumitno približavao, nemački fašizam, kao i naš domaći s raznoraznim izdajnicima, pokušavao je da odgodi svoju propast - nadajući se zavadi među saveznicima u moćnoj antihitlerovskoj koaliciji, čiji smo i mi ugledan član bili.
Ali do te zavade nije došlo, jer je svima bilo jasno da nemački imperijalizam i fašizam moraju biti dotučeni, zajedno sa svim njihovim pomagačima.
Iza frontova sada više nije bila privremeno oslobođena teritorija. Sada je to bio konačno oslobođeni deo Jugoslavije.
Na frontovima su vršene pripreme s ciljem da naše armije krenu sa njih u poslednju, odlučujuću ofanzivu. Još je samo mesecima i nedeljama mereno vreme do konačne pobede. Neprijatelj više nije mogao povratiti ono što je izgubio. Mogao je, istina, iznenada udariti ponegde i privremeno se dokopati nešto terena, koji je izgubio, ali ne zadugo.
U očaju pred porazom koji mu se neumitno približavao, nemački fašizam, kao i naš domaći s raznoraznim izdajnicima, pokušavao je da odgodi svoju propast - nadajući se zavadi među saveznicima u moćnoj antihitlerovskoj koaliciji, čiji smo i mi ugledan član bili.
Ali do te zavade nije došlo, jer je svima bilo jasno da nemački imperijalizam i fašizam moraju biti dotučeni, zajedno sa svim njihovim pomagačima.
U borbama protiv nemačkih i kvislinških vojnih formacija, u napadima na njihove položaje, u odbrani od njihovih protivnapada, kalili su se naši borci i rukovodioci. Naše snage su jačale i očvršćivale, bile sve spremnije za konačan obračun.
Gde su bili ti frontovi sa kojih je Jugoslovenska armija krenula u završnu ofanzivu za konačno oslobođenje zemlje?
Pored sremskog fronta, na kojem je bila naša Prva armija, i fronta na Dravi, gde je bila naša Treća armija, frontove su držale i naša Druga armija u Bosni (blizu Drine), grupa naših korpusa - oko Sarajeva, i Četvrta armija, posle oslobođenja Dalmacije - u Lici.
Pored sremskog fronta, na kojem je bila naša Prva armija, i fronta na Dravi, gde je bila naša Treća armija, frontove su držale i naša Druga armija u Bosni (blizu Drine), grupa naših korpusa - oko Sarajeva, i Četvrta armija, posle oslobođenja Dalmacije - u Lici.
Front Druge armije
Od Južne grupe divizija Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, grupe koja se decembra 1944. prebacila preko Drine u istočnu Bosnu, formirana je 1. januara 1945. naša Druga armija. Prilikom osnivanja, ona je imala oko 60.000 ljudi, ali je neprestano jačala, te je već početkom maja imala 110.000 boraca.
Njen komandant je bio general-lajtnant Koča Popović, a načelnik štaba Ljubo Vučković.
Njen komandant je bio general-lajtnant Koča Popović, a načelnik štaba Ljubo Vučković.
Od januara do marta 1945. Druga armija je vodila oštre borbe s jačim nemačkim i ustaško-domobranskim snagama na komunikaciji od Vlasenice do Bijeljine, a zatim na sektoru Bijeljine, Brčkog, Doboja i Tuzle, kao i sa četnicima na Majevici.
Bile su to, često, dugotrajne i iznuravajuće borbe.
Nemačka komanda je nastojala da ne dopusti prodor te naše armije ka dolini reke Bosne, jer su se tuda još povlačili delovi grupe armija "E". Zbog toga su Nemci povremeno u borbu ubacivali velike snage, a i držali su mnoga dobro utvrđena uporišta.
Druga armija, koja je imala mnogo mladih i nedovoljno obučenih boraca, sticala je u tim okršajima dragocena borbena iskustva, koja su joj, već u aprilu, omogućila da izvojuje sjajne pobede.
U završnim operacijama Druga armija je imala zadatak da, prvo, održava operativnu vezu sa Sarajevskom operativnom grupom, a zatim da, obezbeđujući unutrašnje bokove Prve i Četvrte armije nastupa pravcem Doboj-Derventa i desnom obalom Save, kako bi što pre izbila u dolinu Une i Krke.
Front pred Sarajevom
Posle oslobođenja Beograda i uspostavljanja sremskog fronta krajem 1944, Sarajevo je postalo prihvatna baza glavnih snaga nemačke grupe armija "E", koje su se povlačile dolinom Zapadne Morave i preko Sandžaka na sever.
Zbog toga su Nemci, uz pomoć ustaša, dobro utvrdili i branili Sarajevo.
U završnoj fazi priprema za konačno oslobođenje zemlje, Generalštab Jugoslovenske armije naredio je, početkom marta 1945, našem Petom korpusu da ovlada neprijateljevim uporištima na prilazima Sarajevu, Trećem korpusu da zauzme Rogaticu, Sokolac i Podromaniju, a Drugom korpusu da prodre sa juga dolinom reka Prače i Željeznice, i od Konjica ka Ivan-sedlu, radi zauzimanja polaznih položaja za napad na Sarajevo.
Zbog toga su Nemci, uz pomoć ustaša, dobro utvrdili i branili Sarajevo.
U završnoj fazi priprema za konačno oslobođenje zemlje, Generalštab Jugoslovenske armije naredio je, početkom marta 1945, našem Petom korpusu da ovlada neprijateljevim uporištima na prilazima Sarajevu, Trećem korpusu da zauzme Rogaticu, Sokolac i Podromaniju, a Drugom korpusu da prodre sa juga dolinom reka Prače i Željeznice, i od Konjica ka Ivan-sedlu, radi zauzimanja polaznih položaja za napad na Sarajevo.
Naređenjem Generalštaba od 17. marta 1945. formiran je Operativni štab za oslobođenje Sarajeva pod čiju su komandu stavljeni pomenuti korpusi i Grupa brigada zeničkog sektora. Pod komandom
štaba nalazilo se u svemu 38.000 boraca i 96 artiljerijskih oruđa, zajedno sa manjom tenkovskom četom.
Do 27. marta jedinice Štaba operativne grupe za oslobođenje Sarajeva podišle su liniji neprijateljeve spoljne odbrane tako da je 28. marta mogla započeti operacija za neposredno oslobođenje glavnog grada Bosne i Hercegovine.
Borbe su trajale do 6. aprila. U tim borbama je ubijeno 5.700 neprijateljskih vojnika, a 6.000 ih je zarobljeno. Uništeno je 30 neprijateljevih topova, 10 tenkova, 45 kamiona i jedan oklopni voz, a zaplenjene su veće količine oružja i drugog ratnog materijala.
Jedinice Sarajevske grupe korpusa imale su 637 poginulih, 2.020 ranjenih i 27 nestalih boraca.
Borbe su trajale do 6. aprila. U tim borbama je ubijeno 5.700 neprijateljskih vojnika, a 6.000 ih je zarobljeno. Uništeno je 30 neprijateljevih topova, 10 tenkova, 45 kamiona i jedan oklopni voz, a zaplenjene su veće količine oružja i drugog ratnog materijala.
Jedinice Sarajevske grupe korpusa imale su 637 poginulih, 2.020 ranjenih i 27 nestalih boraca.
Oslobođenjem Sarajeva pomeren je front na zapad i oslobođena teritorija Bosne povezana s ostalim oslobođenim teritorijama.
Front Četvrte armije
Posle oslobođenja Dalmacije, što je postignuto bitkom kod Knina početkom decembra 1944, stvoren je front prema neprijatelju - od gornjeg toka Une, kroz Liku, do mora blizu Karlobaga. U februaru je završeno oslobađanje Hercegovine i grada Mostara, pa su se i neke tamo angažovane snage prebacile na front u Lici.
Tako se formiralo levo krilo Jugoslovenske armije pred završnu ofanzivu za konačno oslobođenje naše zemlje.
Tako se formiralo levo krilo Jugoslovenske armije pred završnu ofanzivu za konačno oslobođenje naše zemlje.
Od jedinica na tom "levom krilu" formirana je 1. marta 1945. naša Četvrta armija. Za njenog komandanta je postavljen general-major Petar Drapšin.
U njen sastav ušle su jedinice Osmog korpusa (Deveta, Devetnaesta, Dvadeseta i Dvadeset šesta divizija), jedinice Jedanaestog korpusa (Trinaesta, Trideset peta i Četrdeset treća divizija), kao i jedinice Sedmog korpusa (Petnaesta i Osamnaesta divizija).
U početnim operacijama Četvrtoj armiji je sadejstvovao Četvrti korpus.
U njen sastav ušle su jedinice Osmog korpusa (Deveta, Devetnaesta, Dvadeseta i Dvadeset šesta divizija), jedinice Jedanaestog korpusa (Trinaesta, Trideset peta i Četrdeset treća divizija), kao i jedinice Sedmog korpusa (Petnaesta i Osamnaesta divizija).
U početnim operacijama Četvrtoj armiji je sadejstvovao Četvrti korpus.
Štabovi svih korpusa uključenih u armiju su postepeno rasformirani, a stvoren je jedinstveni štab Četvrte armije kome su potčinjeni štabovi divizija i nekih samostalnih jedinica (Prve tenkovske brigade, na primer).
Štabovi korpusa koji su se nalazili u pozadini neprijatelja, rasformirani su tek kada je Četvrta armija stigla do njih.
U okviru završnih operacija Četvrta armija je dobila zadatak da razbije neprijateljev front između gornjeg toka Une i mora, prodre kroz Liku, Hrvatsko primorje, Gorski kotar i Istru i izbije na reku Soču.
Za izvršenje ovog zadatka Četvrta armija je bila do 19. marta grupisana u jugoistočnom delu Like. Njena ofanziva započela je 20. marta u 6 časova ujutro uz podršku artiljerije i tenkova. U toj ofanzivi armija je razbila nemački Petnaesti brdski korpus, a zatim okružila i uništila nemački Devedeset i sedmi korpus.
Do 1. maja oslobodila je Trst i izbila na Soču, a zatim preko Bovca i Kranjske gore u Korušku.
Štabovi korpusa koji su se nalazili u pozadini neprijatelja, rasformirani su tek kada je Četvrta armija stigla do njih.
Prosečno brojno stanje Četvrte armije bilo je oko 90.000 boraca. Ona je imala 145 artiljerijskih, 195 protivtenkovskih, 61 protivavionsko i 16 samohodnih oruđa, 620 minobacača i 106 tenkova.
Naoružanje i oprema armije poticali su najvećim delom iz plena, a samo je deo težeg naoružanja dobijen od saveznika. Četvrtoj armiji je bila potčinjena i naša Pomorska komanda severnog Jadrana.
Naoružanje i oprema armije poticali su najvećim delom iz plena, a samo je deo težeg naoružanja dobijen od saveznika. Četvrtoj armiji je bila potčinjena i naša Pomorska komanda severnog Jadrana.
U okviru završnih operacija Četvrta armija je dobila zadatak da razbije neprijateljev front između gornjeg toka Une i mora, prodre kroz Liku, Hrvatsko primorje, Gorski kotar i Istru i izbije na reku Soču.
Za izvršenje ovog zadatka Četvrta armija je bila do 19. marta grupisana u jugoistočnom delu Like. Njena ofanziva započela je 20. marta u 6 časova ujutro uz podršku artiljerije i tenkova. U toj ofanzivi armija je razbila nemački Petnaesti brdski korpus, a zatim okružila i uništila nemački Devedeset i sedmi korpus.
Do 1. maja oslobodila je Trst i izbila na Soču, a zatim preko Bovca i Kranjske gore u Korušku.
Za uspehe na svom borbenom putu Četvrta armija je tri puta pohvaljena od Vrhovnog komandanta - 22. i 23. aprila i 1. maja 1945. godine.
U neprijateljevoj pozadini: Juriši počinju u zoru
"Naše jedinice su danas imale dobru podršku i pomoć artiljerije, tenkova i avijacije. Artiljerija je, iako sa veoma ograničenom količinom municije, dala znatan doprinos brzom proboju neprijateljeve odbrane na težištu napada", zapisao je nepoznati borac u svom dnevniku.
Iz požutelih papira saznali smo da je pisac dnevnika pripadao jedinici koja se nalazila u neprijateIjevoj pozadini. Bio je borac 2. čete 2. brigade 16. divizije.
Iz požutelih papira saznali smo da je pisac dnevnika pripadao jedinici koja se nalazila u neprijateIjevoj pozadini. Bio je borac 2. čete 2. brigade 16. divizije.
Dnevnik je vodio sve do 12. aprila 1945. godine. Tu nestaju svi tragovi o njemu i njegovoj jedinici. Da li je 12. april bio poslednji dan njegovog života, nismo mogli utvrditi.
Međutim, iz arhivskih dokumenata smo saznali da se u to vreme jedinica nepoznatog borca nalazila u blizini reke Karašice, u Slavoniji.
Nakon uspešnog forsiranja Drave kod Gatskog Rida, jedinice 16. divizije su stvorile mostobran dug dva do tri kilometra. Ubrzo su zauzele položaje na liniji Podravski Podgajci - Veliškovci - Valpovska Gorica - Metlinci.
Pošto je na tom delu neprijatelj bio razbijen, jedinice Narodnooslobodilačke vojske su krenule prema Virovitici. U sklopu tih jedinica bila je i 16. divizija, koja je napredovala od Našica prema Voćinu, sa zadatkom da obuhvatnim manevrom preko severnih padina Papuka sarađuje sa 36. divizijom, koja je imala zadatak da dejstvuje oko Našica, Podravske Slatine i Cabuna.
Pošto je na tom delu neprijatelj bio razbijen, jedinice Narodnooslobodilačke vojske su krenule prema Virovitici. U sklopu tih jedinica bila je i 16. divizija, koja je napredovala od Našica prema Voćinu, sa zadatkom da obuhvatnim manevrom preko severnih padina Papuka sarađuje sa 36. divizijom, koja je imala zadatak da dejstvuje oko Našica, Podravske Slatine i Cabuna.
Komandant 6. korpusa Veljko Kovačević i politički komesar Otmar Kreačić odredili su 12. i 40. diviziji da zauzmu najvažnije, dominantne grebene na Papuku i krenu prema Daruvaru.
Za sve vreme borbi u neprijateljevoj pozadini u Slavoniji jedinice 3. armije i 6. korpusa su uspešno sarađivale. Zato su se posle probijanja sremskog fronta jedinice 6. korpusa 3. armije spojile. Tako su stvoreni dobri uslovi za brže napredovanje prema zapadu, ka Zagorju i Zagrebu, gde su se nalazile jedinice 10. korpusa.
Za sve vreme borbi u neprijateljevoj pozadini u Slavoniji jedinice 3. armije i 6. korpusa su uspešno sarađivale. Zato su se posle probijanja sremskog fronta jedinice 6. korpusa 3. armije spojile. Tako su stvoreni dobri uslovi za brže napredovanje prema zapadu, ka Zagorju i Zagrebu, gde su se nalazile jedinice 10. korpusa.
Komandant 10. korpusa Mate Jerković naredio je jedinicama da od neprijatelja očiste Daruvarsku kotlinu. Divizije brigade i pukove rasporedio je na prostoru Končanice, Ribnjice, Bastajica i Badnjevine.
I dok su se borbe vodile u Zagorju i na prilazima Zagrebu, goneći neprestano neprijatelja iz zemlje, u Sloveniji su partizanske jedinice, u neprijateljevoj pozadini, vodile žestoke borbe, pomažući tim jedinicama u prvim borbenim linijama da lakše obave posao.
U Dolenjskoj i Gorenjskoj bili su borci na putu prema Zagrebu 1945. godine jedinice 7. korpusa, s komandantom Francom Poglajnom i političkim komesarom Janezom Hriberom na čelu.
Korpus je imao zadatak da brani već oslobođenu teritoriju i ne dopusti neprijateljevim snagama prolazak prema gornjem toku Krke i Suhoj krajini.
Jedinice 15. i 18. divizije uništile su uporišta u Šent Vidu i Novom Mestu.
I dok su se borbe vodile u Zagorju i na prilazima Zagrebu, goneći neprestano neprijatelja iz zemlje, u Sloveniji su partizanske jedinice, u neprijateljevoj pozadini, vodile žestoke borbe, pomažući tim jedinicama u prvim borbenim linijama da lakše obave posao.
U Dolenjskoj i Gorenjskoj bili su borci na putu prema Zagrebu 1945. godine jedinice 7. korpusa, s komandantom Francom Poglajnom i političkim komesarom Janezom Hriberom na čelu.
Korpus je imao zadatak da brani već oslobođenu teritoriju i ne dopusti neprijateljevim snagama prolazak prema gornjem toku Krke i Suhoj krajini.
Jedinice 15. i 18. divizije uništile su uporišta u Šent Vidu i Novom Mestu.
U Slovenačkom primorju, na onom najisturenijem delu naše zemlje, jedinice 9. korpusa su odolevale žestokim napadima nemačkih trupa koje su dolazile iz Italije. Komandant korpusa Jože Broštner i politički komesar Viktor Abvelj naredili su jedinicama da na svaki način brane slobodne teritorije Trnovski Gozd i Banjske Planote.
Mnogo nadmoćniji neprijatelj je nekoliko dana uporno napadao, ali su ga jedinice 9. korpusa ipak razbile.
Zatim su se, noću, sa 400 ranjenika, povukle preko Zadloga i Črnog vrha na Javornik, severozapadno od Postojne.
Jedno vreme je komandant 9. korpusa bio sadašnji načelnik Generalštaba general-pukovnik Stane Potočar.
Mnogo nadmoćniji neprijatelj je nekoliko dana uporno napadao, ali su ga jedinice 9. korpusa ipak razbile.
Zatim su se, noću, sa 400 ranjenika, povukle preko Zadloga i Črnog vrha na Javornik, severozapadno od Postojne.
Jedno vreme je komandant 9. korpusa bio sadašnji načelnik Generalštaba general-pukovnik Stane Potočar.
U severnom delu Slovenije, uglavnom u Štajerskoj, borbe su vodile jedinice 4. operativne zone Glavnog štaba Slovenije.
Nemci su na tom pravcu angažovali jače snage ne bi li zadržali sve komunikacije prema Austriji, kako bi svoju glavninu sačuvali od uništenja. Međutim, to im nije pošlo za rukom. Jedinice 4. operativne zone kontrolisale su komunikacije koje su vodile prema Celju i Kamniku i Moravškom dolinom.
Nemačke jedinice su u to vreme dobile zadatak da brane komunikacije koje vode od Zagreba prema Zidanom Mostu, Celju i Mariboru. Divizije, brigade i pukovi 4. operativne zone, budući odlično raspoređeni, bili su kadri da osujete svaki plan Nemaca.
Četrnaesta divizija, na primer, nalazila se na južnim padinama Mozirske planine, na Konjiškoj gori i na planini Boču. Komandant divizije bio je Ivan Kovač, a politički komesar Ivan Dolničar, sada generalpukovnik.
Nemci su na tom pravcu angažovali jače snage ne bi li zadržali sve komunikacije prema Austriji, kako bi svoju glavninu sačuvali od uništenja. Međutim, to im nije pošlo za rukom. Jedinice 4. operativne zone kontrolisale su komunikacije koje su vodile prema Celju i Kamniku i Moravškom dolinom.
Nemačke jedinice su u to vreme dobile zadatak da brane komunikacije koje vode od Zagreba prema Zidanom Mostu, Celju i Mariboru. Divizije, brigade i pukovi 4. operativne zone, budući odlično raspoređeni, bili su kadri da osujete svaki plan Nemaca.
Četrnaesta divizija, na primer, nalazila se na južnim padinama Mozirske planine, na Konjiškoj gori i na planini Boču. Komandant divizije bio je Ivan Kovač, a politički komesar Ivan Dolničar, sada generalpukovnik.
Dejstva svih tih korpusa, divizija, brigada i pukova bila su, uglavnom, usmerena na komunikacije kojima su Nemci vršili pokrete, dotur i snabdevanje trupa na jugoslovenskom frontu.
Osim toga, ti su korpusi vodili žestoke bitke za proširivanje slobodnih teritorija u neprijateljevoj pozadini. Naročito su bile ugrožene komunikacije u dolini Bosne i Save, kojima je nemačka grupa armija "E" - ona grupa koja se izvlačila - bila povezana s jugoistočnim oblastima nemačkog Rajha.
Druge po važnosti bile su komunikacije kojima su se povlačile neprijateljeve armije iz Italije, dolinom gornjih tokova Soče, Save i Drave, povezujući se s grupom armija koje su se nalazile u Jugoslaviji i Mađarskoj.
Osim toga, ti su korpusi vodili žestoke bitke za proširivanje slobodnih teritorija u neprijateljevoj pozadini. Naročito su bile ugrožene komunikacije u dolini Bosne i Save, kojima je nemačka grupa armija "E" - ona grupa koja se izvlačila - bila povezana s jugoistočnim oblastima nemačkog Rajha.
Druge po važnosti bile su komunikacije kojima su se povlačile neprijateljeve armije iz Italije, dolinom gornjih tokova Soče, Save i Drave, povezujući se s grupom armija koje su se nalazile u Jugoslaviji i Mađarskoj.
Zato je pozadina nemačkog fronta na jugoslovenskom ratištu postala krajem 1944. i početkom 1945. vrlo osetljiva, pa su Nemci bili primorani da za njeno obezbeđenje angažuju znatne policijske i kvislinške snage.
Da bi zaštitili bočne strane savskog komunikacijskog pravca, u Bosni i Hrvatskoj su držali jaka uporišta: Banju Luku, Bihać, Gospić i Karlovac. Uz to su imali više uporišta u Slavoniji, Istri i Sloveniji. Izgradili su bili i nekoliko odbrambenih položaja da bi osigurali vezu između armija koje su se povlačile s juga preko Jugoslavije i armija koje su se povlačile iz Italije.
Da bi zaštitili bočne strane savskog komunikacijskog pravca, u Bosni i Hrvatskoj su držali jaka uporišta: Banju Luku, Bihać, Gospić i Karlovac. Uz to su imali više uporišta u Slavoniji, Istri i Sloveniji. Izgradili su bili i nekoliko odbrambenih položaja da bi osigurali vezu između armija koje su se povlačile s juga preko Jugoslavije i armija koje su se povlačile iz Italije.
Napisao: Borislav Vučetić, obrada: Yugopapir (Front, april 1975.)
Nastaviće se...
 |
| Put ka pobedi, april 1945 |
